فرمول یک ایران – در قسمت اول به بررسی تفصیلی نتایج مرسدس و فراری پرداختیم. در قسمت دوم و پایانی نگاهی مختصر به عملکرد تمام تیم های حاضر در رقابت ها خواهیم داشت.
مرسدس
مرسدس
علی رغم آن‌که مرسدس تا اینجای کار فصلی بدون مشکل را پشت سر نذاشته، با این وجود آنها حتی در مقایسه با دو سال اخیر عملکردی مقتدرانه تری داشته اند. 11 برد در 12 مسابقه نمایانگر بهترین عملکرد مرسدس است که آنها در کنار مک لارن در سال 1988 و فراری در سال 2004 قرار می‌دهد.
علاوه بر این تنها بدنامی آنها خود زنی در اسپانیا و برخورد نیکو روزبرگ و لوئیس همیلتون می‌باشد.
مانند همیشه رقابت پنهانی راننده‌ها در هر مسابقه ادامه داشته و با جابجایی‌هایی در رده بندی همراه بوده است؛ روزبرگ در شروع فصل مسلط و چیره نشان میداد اما این همیلتون بود که با شش پیروزی در هفت مسابقه اخیر (در حالی که روزبرگ تنها موفق به کسب سه پودیم شد و دوبار – یک بار به علت برخورد با همیلتون در اتریش و بار دیگر با هدایت ورشتپن به بیرون پیست – پنالتی دریافت کرد) فشار را برگرداند. بسیاری معتقدند همیلتون به پیشتازیش ادامه خواهد داد اما روزبرگ در گذشته با برگشت به مبارزه نشان داده که شکاکان اشتباه می‌کنند.
فراری
فراری
وفتی از استانداردهای فراری حرف می‌زنید به سختی می‌توانید تا اینجای فصل را برای فراری ناامید کننده ندانید. فصل شروعی به نسبت درخشان برای آنها داشت. مشکل عدم دوام موتور با کسب پودیم در پنج مسابقه اول جبران شد.
اما با گدشت زمان تیم به جای حرکت به جلو حرکتی عقب گرد داشت و نتوانستند خود را با رشد سرعت حریفان هماهنگ کنند و نتیجه آن پیشی گرفتن ردبول از آنها بود. وقتی برخورد مرسدس‌ها در اسپانیا فرصت کسب رتبه اول را در اختیار سایر تیم‌ها قرار داد این ردبول بود که نهایت بهره را برد.
جایی که ورشتپن با نگه داشتن کیمی رایکونن، پیروزی تاریخی را بدست آورد. با جدا شدن ناگهانی جیمز الیسون مدیر فنی تیم این سوال مطرح شد که چه کسی هدایت این کشتی را برعهده خواهد گرفت و چه روشی را در پیش می‌گیرد. نکته مثبت برای فراری رابطه بی تنش کیمی رایکونن و سباستین وتل است، عاملی که می‌تواند به فراری برای بازگشت به رقابت کمک کند.
ردبول
ردبول
دنیل کویات فصل را خوب آغاز نکرد؛ او در استرالیا از دور رقابت کنار رفت و در بحرین در جایگاهی بهتر از هفتم مسابقه را تمام نکرد. اما او در چین موفق به کسب پودیم و رتبه سوم شد تا کمی از فشار انتقادها در امان باشد اما مسابقه بعدی در روسیه که گرندپری خانگی اش نیز محسوب میشد باز هم با نتیجه ای ناامید کننده برای او همراه بود تا کاسه صبر مدیران ردبول سر ریز شود و تصمیم به جایجایی راننده تیم اصلی با تیم دوم خود گیرند.
اگر جایگزین کردن دنیل کویات با مکس ورشتپن در خلال فصل، حساسیت‌هایی را برانگیخت اما بلافاصله تحت تاثیر کسب اولین مقام قهرمانی توسط راننده 18 ساله در اولین مسابقه با تیم جدیدش – که او را تبدیل به جوان ترین فاتح گرندپری در تاریخ فرمول یک کرد – به فراموشی سپرده شد.
اما این یک اتفاق نبود؛ از وقتی ورشتپن در اسپانیا به ردبول اضافه شده از همه راننده‌ها به استثنای همیلتون بیشتر امتیاز کسب کرده. اما در کنار موفقیت‌های راننده هلندی نباید از دنیل ریکاردو که تقریباً بهترین عملکردش را داشته است غافل شویم. موفق در زمانگیری‌ها، راننده استرالیایی تنها یک بار مغلوب هم تیمی‌اش در این جلسات شده است.
علاوه بر این او تنها راننده ای است که موفق شده با غلبه بر رانندگان مرسدس پل پوزیشن را بدست آورد. ریکاردو در واکنش به فشار ورشتپن عملکردش در یک شنبه‌ها را نیز بهبود بخشیده و در دو مسابقه اخیر به سکو راه یافته است. نباید بدشانسی او در موناکو را نیز از یاد ببریم. ردبول بدون شک یکی از جوان ترین و هیجان انگیزترین ترکیب راننده‌ها را در اختیار دارد و مهم تر این که آنها برای اولین بار از سال 2014 بالاتر از فراری قرار گرفته اند.
ویلیامز
ویلیامز
از ابتدا تردیدهایی درباره تکرار عنوان سومی توسط ویلیامز – جایگاهی که آنها در دو سال گذشته در پایان فصل کسب کرده بودند – مطرح میشد؛ تردیدهایی که تا اینجای فصل ثابت شده بی علت نبوده است.
آنها نه تنها تهدیدی برای فراری ایجاد نکرده اند، بلکه به طور کامل مغلوب ردبول نیز شده اند. در حالی که ردبول به جلو حرکت می‌کند ویلیامز علی رغم معرفی کردن قطعاتی جدید به خودرویش برای پیشرفت با مشکل روبه روست.
در مقایسه رانندگان، والتری بوتاس بهتر و با ثبات تر از فیلیپه ماسا عمل کرده است. در مقایسه رو در روی هم تیمی‌ها در زمان گیری‌ها بوتاس در جایگاه دوم قرار دارد و علاوه بر این با کسب رتبه سوم در کانادا اولین پودیم تیم را بدست آورد.
در طرف مقابل ماسا تتها راننده ای بود که در شش مسابقه اول موفق به کسب امتیاز شد اما در چهار مسابقه اخیر هیچ امتیازی کسب نکرده و در سه تای آنها موفق به اتمام مسابقه نشده است. شاید عجیب نباشد که آینده او و ادامه حضورش در فرمول یک درگیر شایعات زیادی است.
فورس ایندیا
فورس ایندیا
اندکی زمان لازم بود تا فورس ایندیا به عملکرد مطلوبش در رقابت‌های سال 2016 برسد. آنها در چهار مسابقه اول تنها هشت امتیاز کسب کردند؛ نیکو هالکنبرگ در استرالیا رقابت را در جایگاه هفتم به پایان رساند و در سه مسابقه بعدی تنها سرجیو پرز در روسیه موفق به کسب دو امتیاز شد.
اما از اسپانیا که با هفتمی پرز همراه بود فورس ایندیا همواره به جلو حرکت کرده و 73 امتیاز دیگری به دست آورده است. آنها اکنون بر کم کردن فاصله با ویلیامز و رسیدن به رتبه چهارمی رده بندی تیمی– که برای آنها تاریخی است -تمرکز کرده اند. سرجیو پرز با کسب پودیم و بهترین راننده از دید تماشاچیان در گرندپری‌های آذربایجان و موناکو توجه‌های زیادی را به خود جلب کرده است.
هم تیمی او نیکو هالکنبرگ هرچند در مسابقات و مقایسه رو در رو پنج پنج با پرز برابر است و در زمان گیری‌ها هفت پنج از او پیش است کم تر در کانون توجه‌ها بوده است. به نظر می رسد او فصل بعد را نیز در فورس ایندیا سپری کند اما در مورد ترک تیم توسط سرجیو پرز زمزمه هایی شنیده می شود.
تورو روسو
تورو روسو
با توجه به اینکه تورو روسو در دقیقه نود موتور خود را از رنو به موتور 2015 فراری تغییر داد، کسی از آنها انتظار شروعی درخشان را نداشت. با این وجود تحت هدایت مدیر فنی تیم جیمز کی آنها به خوبی با این تغییر تطبیق پیدا کردند و هر دو راننده در زمان گیری گرندپری استرالیا در هفت جایگاه نخست قرار گرفتند و مسابقه را بین ده راننده اول تمام کردند.
جدا شدن ورشتپن حرکت تیم را با اخلال روبرو کرد به خصوص آن که دنیل کویات در برگشت به تورو روسو برای پیدا کردن شرایط قبلی با مشکل روبرو شد اما عملکرد مطلوب کارلوس ساینز، علی رغم نادیده گرفته شدنش هنگام جابجایی رانندگان، این مشکل را پوشش داد. اما استفاده از موتور سال قبل در حالی که رقبا موتور خود را توسعه می‌دهند کم کم اشکالات خود را نشان داد؛ تیم همچنان به طور منظم در حال کسب امتیاز است اما از گرندپری کانادا نتوانستند در رتبه ای بهتر از هشتم رقابت را تمام کنند.
مک لارن
مک لارن
اگر تنها عصر جدید فرمول یک و موتورهای هیبرید در آن یعنی سال 2014 به بعد را ملاک قرار دهیم می‌توان این فصل را برای مکلارن هوندا موفقیت آمیز بدانیم.
کم کم پشرفت لاکشپتی آنها که توام با صبوری عوامل تیم بود خود را نشان می‌دهد. اگرچه آنها هنوز به طور مداوم موفق نمی‌شوند هر دو ماشین را به Q3 برسانند یا مسابقه را در ده رتبه اول تمام کنند اما این دو اتفاق نسبت به قبل بیشتر رخ می‌دهد.
آنها برای اولین بار بعد از گرندپری برزیل در سال 2014 موفق شدند با هر دو ماشین در Q3 حضور داشته باشند. شاید تیم در رمینه شاسی پیشرفت قابل قبولی داشته باشد طوری که خود مدعی برابری با فراری در این شاخص را دارند اما مشکل ثبات موتور هوندا کم و بیش پابرجاست طوری که آنها تنها در شش مسابقه یعنی نصف مسابقات موفق شده اند با هر دو ماشین از خط پایان عبور کنند.
در این بین راننده فرناندو آلونسو اسپانیایی نسبت به هم تیمی بریتانیایی خود جنسن باتن عملکرد بهتری داشته تا آینده حضور باتن در مکلارن در هاله ای از ابهام قرار گیرد.
هاس
هاس
هاس در اولین حضورش در رقابت‌های فرمول یک شروعی طوفانی داشت؛ آنها توانستند در دو مسابقه آغازین فصل یک رتبه ششم و یک رتبه پنجم کسب کنند اما در ده مسابقه بعدی تنها دو امتیاز به دست آودند!
شاید در نگاه اول این روند ناامید کننده باشد اما همان طور که اشاره شد نباید فراموش کرد آنها اولین حضورشان در فرمول یک را تجربه می‌کنند.
آنها با سرعت مناسبی در حال یادگیری هستند و تقریباً در تمام مسابقات قدرت رقابت داشته اند. حتی رومن گروژان در دو مسابقه از دید تماشاگران بهترین راننده مسابقه شده است. در آن طرف گاراژ هاس، استبان گوتیرز در دو مسابقه پایانی عملکردی بهتر از گروژان از خود نشان داده است.
گروژانی که شاید کمی از شانس به دور بوده است و در حالی که چهار بار مسابقه را در رده یازدهم و یک قدمی‌کسب امتیاز تمام کرده، هنوز در حسرت کسب امتیاز باقی مانده است.
رنو
رنو
به عنوان تیمی ریشه دار و دارای سابقه ، تا اینجای کار بازگشت رنو به فرمول یک بیشتر یک نمایش بوده است. شاید آنها زمان بیشتری لازم دارند تا روش خود را جایگزین میراث لوتوس کنند و روزهای خوب گذشته را تکرار کنند.
هر دو راننده به نسبت عملکرد خوبی در مسابقه ابتدایی فصل داشتند. هرچند پس از آن برای تکرار آن نتیجه با مشکل مواجه اند.
کوین مگنوسن موفق به کسب امتیاز در روسیه شده است، اما جولین پالمر از رسیدن به این مهم باز مانده و همچنان بهترین نتیجه اش رتبه یازدهم می‌باشد. با این تفاسیر نباید تعجب کرد که وضعیت هر دو راننده برای فصل بعد نامشخص باشد. نکته ای که می‌تواند در انگیزه بخشی به این دو راننده در ادامه فصل موثر کمک کند.
مانور
مانور
با اینکه همچنان نه مسابقه از فصل باقی مانده، بنا به شاخص‌های منور می‌توان این فصل را پیش از آن که پایان آن فرا رسد -با درخشش پاسکال ورلاین در اتریش و کسب رتبه دهم و یک امتیاز (برای دومین بار در تاریخ منور آنها موفق به اتمام مسابقه در بین ده رده نخست شدند) – فصلی موفق برای مانور دانست.
او با این نتیجه ثابت کرد که در مسیری درست حرکت می‌کند. در مقابل ریو هاریانتو نیز عملکردی قابل قبول داشته است. او پنج بار در زمان گیری‌ها بهتر از هم تیمی‌اش عمل کرده اما هیچ گاه در یک شنبه‌ها موفق نشده مسابقه را جلوتر از ورلاین تمام کند. نکته ای که شاید در جایگزینی این راننده اندونزیایی با استبان اکون برای ادامه فصل بی ثاثیر نباشد.
سائوبر
سائوبر
بی شک این فصل یکی از بدترین فصل ها در تاریخ سائوبر می باشد. آن ها موفق به کسب امتیاز نشده اند، در مسابقات رتبه‌ای بهتر از دوازدهم به دست نیاورده‌اند و در تمام جلسات زمان گیری به جز سه مورد، هر دو خودرویشان در Q1 حذف شده است.
علاوه بر تمام این مسائل، تیم با مشکل مالی نیز دست و پنجه نرم می‌کرد و این معنی بود که آن ها نمی‌توانستند آپدیت های جدیدی ارائه دهند و با جلوتر رفتن فصل مشکلات فنی روز به روز بیشتر میشد. اما با تغییر مالکیت تیم روزنه ای از امید برابر چشمان سوبار نمایان شده است.
آن ها اکنون با آرامش خاطر بیشتری به کار ادامه می دهند و قادر خواهند بود تغییرات جدیدی – مانند باله جلوی جدید که در بلژیک استفاده خواهد شد – بر خودرو اعمال کنند. باید دید آیا این تغییرات منجر به سریع تر شدن مارکوس اریکسون و فیلیپه نصر – که تا اینجا عملکردی تقریباً مشابه داشته اند – می شود یا همچنان سائوبر تیمی منفعل نشان خواهد داد.
منبع F1. COM
مرسی از تحلیل
(اما روزبرگ در گذشته با برگشت به مبارزه نشان داده که شکاکان اشتباه می‌کنند.) از اونجایی که دوستان اطلاع دارن من ادم فوضول و بیکاریم وکلا از یه سری جملات نمیتونم به راحتی بگذرم به خصوص اگه یه سری جملات یه گذری به رقابت یا هر چیزی که به همیلتون ارتباط داره بزنه. دارم بعد چند ثانیه تفکر و چرخ در فضای نکبت بار و دروغین مجازی به یه سری دستاورد بزرگ علمی مبنی بر بازگشت بزرگ روزبرگ میرسم.که این جمله چیزی جز جذب مخاطب برای ادامه رقابت در ادامه نیم فصل نیست.چون تو همون فضای نکبت بار مجازی چیزی جز سه برد انتهایی فصل 2015(با وجود یه سری حاشیه که اصن ولش کو زبونم مو در اورد) که اون هم بعد از قهرمانی همیلتون بود و واقعا هنوز نتونستم علت خوشحالی بی وصف نیکو جان رو بعد از برد در ابوظبی بفهمم. چیزی وجود نداشت. به علاوه چهار برد ابتدایی فصل که میشه ازش یه کتاب قطور هزار صفحه ای در مورد (همیلتون ومشکلات و باید ها ونباید ها) نوشت.درکل:روزبرگ باید خیلی برا ادامه فشار بیاره و بیصبرانه منتظر تحقق 9رقابت زیبا هستم با وجود پنالتی های همیلتون.در پناه حق.
هومن جان، با اینکه من بشدت از همیلتون متنفرم و می تونم یه کتاب از علل تنفرم از همیلتون بنویسم، حرفت خیلی اشتباهم نیست. همیلتون هر آدمی باشه و هر شخصیت مزخرفی هم داشته باشه، راننده خوبیه و نمی شه از این موضوع گذشت. (طرفدارای همیلتون برید خوشحال باشین دارم ازش تعریف میکنم). سه تا برد آخر روزبرگ تو فصل قبل که مشخصا استراتژی مرسدس و بی انگیزگی همیلتون دلیلش بود. ولی من به یه چیز مشکوکم. اینکه روزبرگ تو 4 مسابقه اول بی نظیر بود و بعدش اینجوری خودشو باخت، دیگه به این شدتش خیلی عجیبه. طرفدارای همیلتون الان منو به باد دیسلایک میگیرن ولی فکر کنم مرسدس تو موتور روزبرگ دستکاری میکنه تا روزبرگ حداکثر قدرتو نداشته باشه. به نظرتون چرا روزبرگ تو آلمان خودشو می کشت تا به ردبولها برسه در حالیکه همیلتون با خیال راحت فاصلشو با ریکیاردو زیاد میکنه؟ من که میگم این کارشون بو میده. در پناه حق.
خدمت علی اقای گل باید بگم که در مورد دو چیز باشما صحبت دارم .1:اینکه چرا روزبرگ بعد 4 برد پشت سر هم خودشو باخت باید صادقانه عرض کنم که این قضیه خیلی بشدت عجیب نیست وخودم در ابتدای فصل یه همچین روزایی رو تصور میکردم.2:سه مسابقه اخر مخصوصا مکزیک.1:همونطور که میدونید روزبرگ تو سال 2006 وارد فرمول یک میشه وتا سال 2009 در ویلیمازه وهیچ بردی کسب نمیکنه تا میاد مرسدس وتو سال 2012 میبره وعملا هرچی داره از مرسدس داره. ایشون الان با نوزده برد که همش در مرسدس بوده داره برا قهرمانی میجنگه.ولی(همیلتون از سال 2007 تا 2012 تو مکلارنه)همیلتون با21 برد مک لارن رو ترک میکنه وبه سمت مرسدس وجایگاه شوماخر میاد.حالا با این تفاسیر ویه نگاه ساده میشه فهمید روزبرگی که حتی کل تعداد برد هاش در کل تاریخ فرمول یکش کمتر از برد های همیلتون در مک لارنه یه سایه سنگین به نام همیلتون بالا سرش هست. خیلی عجیبه که ببینه همیلتون پشت سرش داره میاد و خودشو نبازه.درباره مورد دوم در کامنت دیگر.البته در همین مورد یک خیلی میشد صحبتای دیگه کرد اما حوصلتون سر میره.
عزیزم تو که میگی روزبرگ توی ویلیامز برد نداشت ولی همیلتون 21 تا برد داشته . اونوقت ها تیم مکلارن خیلی قدرتمند بود 2007 ، 2008 ولی ویلیامز اونوقت ها هم مثل الان با مشکلات داشت. و اشتباه نوشتین ویلیمازه اون ویلیامز هستش.
و بنظرم بیشتر برد های همیلتون بخاطر ماشینش هستش.
همیلتون نمیتونه در برابر آلونسو یا فتل رقابت کنه.
سال بعد اگه فراری و مکلارن به مرسدس برسن همه چیز معلوم میشه در مورد همیلتون.
ولی بنظرم منتظر سال بعد نباشیم چون که آلونسو همه چیز رو توی سال 2012 یا 2007 با همیلتون مشخص کرده بود.
ب امید موفقیت فتل و فراری????
مرسی هومن جان. کاملا باهات موافقم.
نکته جالب دیگر در این متن عبارت (رزبرگ در ابتدای فصل مسلط و چیره نشان میداد) هست. نمیدونم وقتی لوییس در ابتدای فصل همش داره با مشکلات خرابی موتور و گیربکس دست و پنجه نرم میکنه و حتی تو تعیین خط هم با دریافت پنالتی رده از دست میده، مسلط و چیره بودن نیکو چه معنی میده؟؟؟!!!
مورد دوم:اقا اصن برزیل وابوظبی حقش بود. بحثم روی مکزیکه که چند ماه پیش اتفاقا با دوست عزیزی به اسم اقا شاهین در موردش بحث کردیم ایشون حساسیت های تایر مدیوم رو مطرح کردن که فتل تایرش در اسپا ترکید بنده رجوع کردم به تیم رادیو همیلتون که به اینصورت بود. همیلتون:تایرم خوبه میتونم بدون پیت تموم کنم. تیم:نه این یه دستوره.(روزبرگ دور قبل رفته بود پیت)البته همیلتون یه دور مقاومت کرد تا لفظ دستور اومد وسط.این که گفتی بی انگیزه یه خورده بیشتر دقت کن در این باره چیزی نمیگم دیگه. والبته انتهای فصل یه نکته بسیار مهم و حیاتی وجود داشت اونم این بود که روزبرگ با مرسدس نجومیش یه جاهایی از نظر امتیازی در انتهای فصل از فتل فراری افتاد عقب واینم خودش میتونه دلیلی باشه برای خیلی اتفاقات که جنبه حاشیه ای داره مث این که همیلتون گفت:انگار این سه مسابقه اخر یه چیزی تو ماشین کم بود.در پناه حق.
هومن جان من حرفی درمورد سه تا برد آخر فصل رزبرگ ندارم. من کاملا مطمئنم اینا به خاطر استراتژی مرسدس بوده و اینکه همیلتون تو 2015 کاملا از رزبرگ سر تر بود. در مورد سابقه قبلی هم که خیلیش به خاطر ماشین بود و ماشین ویلیامز اون زمان مث الان مشکل داشت. ولی رزبرگ 2016 رو نمیشه حتی با نسخه 2015 مقایسه کرد. رزبرگ خیلی تهاجمی تر شده و اینکه همیلتون از رزبرگ سرتره بر من اثبات شده. ولی افت رزبرگ در حدیه که اگه اشکال از ماشین نباشه، آدم فک می کنه هاریانتو پشت ماشین رزبرگ نشسته!
استاد sina j.v.n حق با شما هست که مک لارن قوی تر بوده ولی چی باعث میشه دو تاراننده هم سن وسال یکی بره تیم ضعیف یکی بره تیم قوی. در مورد فتل و الونسو و همیلتون دیگه اینقد صحبت شده که دیگه ادم خسته شده یه زمانایی الونسو از بقیه سرتر بود یه زمانیی فتل یه زمانایی هم همیلتون از اینجا به بعد هم بخایم صحبت کنیم بیشتر جنبه احساسی و طرفداری میشه ولی در کل : تو 2007 الونسو یه قهرمانه جهانه که شوماخر افسانه ای رو شکست داده ولی یه پسر کم سن و سال(سال اولی)میاد از نظر امتیازی با الونسوی قهرمان برابر میشه.تو 2012 هم پیشنهاد میکنم یه مقدار تحقیق کنید بعد صحبت کنید چون تعداد برد های همیلتون از الونسو بیشتر بوده وجالب تر اینکه خرابی های همیلتون(ریتایرو… ) بیش از 2 برابر الونسو بوده. یه چیز دیگه خدمتتون عرض کنم اقا سینا سو تفاهم نشه همیلتون تمام 21 بردش رو در 2007 و 2008 نیاورده.در واقع کمتر از ده برد در اون دوسال.اگر اشتباه نکنم همیلتون تنها راننده تاریخ فرمول یکه که هر سال برد داره که الونسو وفتل همچین رکوردی رو به چشم ندیدن.دوستان در مورد امار اخر اگر فرد دیگه ای رو میشناسن بگن تا اطلاعاتمون تکمیل تر بشه. وسلام.